(Gekopieerd van mijn vorige blog, geschreven op 7 mei 2016)
Vanmorgen waren Wolf en ik om 6 uur al wakker. Wolf lag even te kletsen en om zich heen te kijken en begon toen uit het niets ineens heel hard te huilen. Baby’s huilen helaas niet met denkwolkjes boven hun hoofd waarin staat wat er aan de hand is, en hoewel je gedurende de eerste maanden steeds meer soorten huiltjes leert herkennen is het toch ook nog veel gokken. Vanmorgen had ik geen idee wat er aan de hand was. En hoewel Wolf geen knuffelbaby is dacht ik: ik leg hem weer eens op mijn borst. Toen hij jonger was hielp dat om hem stil te krijgen. En het hielp inderdaad! Hij stopte meteen met huilen en viel in slaap. Allebei zijn armpjes op mij heen, handjes vastgeklampt aan mijn vest. Echt genieten!
Terwijl hij daar zo lag dacht ik terug aan de eerste weken van zijn leven, toen hij dagelijks uren achter elkaar zo bij me lag en het als hij huilde de enige troost was. En toen kon ik een traan toch niet voorkomen. Iedereen zegt het, maar je merkt pas dat het waar is als je zelf een baby hebt: de tijd gaat écht razendsnel. Zo snel dat ik het gevoel heb dat ik niet eens de kans krijg om echt van de babytijd te genieten. Die eerste weken zijn voorbijgevlogen voor ik erbij stil kon staan. Waar is mijn pasgeboren baby gebleven?
Dus net weer even de foto’s van de kraamweek erbij gepakt. De eerste foto, zo snel na zijn geboorte genomen dat je op de foto bewegende handen ziet van de verloskundige die het mutsje op zijn hoofd aan het zetten is. De foto van Wolf naast de placenta. Een prachtig plaatje van Wolf, placenta, ik en beschuit met muisjes. Ik denk met een beetje heimwee terug aan die tijd. De bijzondere Lotusgeboorte die ik heb kunnen waarmaken dankzij een verloskundige en kraamverzorgster die daar helemaal enthousiast in meegingen. De kraamverzorgster die zorgvuldig de placenta waste en bestrooide met zout en kruiden om hem vervolgens in het daarvoor bestemde tasje te doen. De eerste borstvoeding. De eerste foto van Wolf in de box, met de navelstreng uit zijn pakje. Het moment dat ik op dag 4 besloot de Lotus af te ronden en de navelstreng alsnog door te knippen…
Voor de bevalling was mijn plan om de navelstreng pas door te knippen na de geboorte van de placenta. Een volledige Lotusgeboorte vond ik interessant, maar leek me erg onhandig. Toch hield ik het wel in mijn achterhoofd. We zouden wel zien hoe het liep. Na de geboorte zei mijn gevoel echter heel duidelijk: niet doorknippen die navelstreng. We maken de Lotus volledig. Dat wil zeggen: wachten tot de navelstreng vanzelf loslaat in plaats van doorknippen. Het is even zoeken de eerste dag, hoe je die zak met placenta erin meeneemt als je de baby verplaatst. Maar daar werden de kraamverzorgster en ik al snel handig in. Echter lekte het tasje van de placenta en kwam we op het niet al te slimme idee om hem in plastic te doen, dat lekte niet. Helaas hadden we er geen rekening mee gehouden dat een placenta in een plastic zak in een warme slaapkamer gaat broeien, en dus stinken. We hadden hem gewoon in katoen moeten houden. Op dag 4 was de lucht niet prettig meer en hebben we de boel dus afgekapt. De foto’s van het doorknippen van de navelstreng bekijk ik met veel plezier. Ondanks dat we de Lotusgeboorte uiteindelijk toch niet volledig hebben gemaakt en ik voor mijn gevoel heel onnatuurlijk een schaar in de navelstreng heb gezet, voelt het goed zo.
Ik zie de foto’s van het bijvoeden. Wolf bleek na 3 dagen 10% van zijn geboortegewicht kwijt te zijn, wat het maximale is wat een baby mag afvallen. Dus moest er bijgevoed worden. De kraamverzorgster haalde een huurkolf op bij een lactatiekundige en ik ben een dag lang bezig geweest met een ritme van voeden, bijvoeden met gekolfde melk uit een spuitje, kolven voor de melk voor na de volgende voeding. En met resultaat: een dag later bleek dat hij alweer was aangekomen en kon ik stoppen met kolven. Het afvallen was niet leuk en ik heb me ook echt even zorgen gemaakt. Toch bekijk ik de foto’s van het bijvoeden met een goed gevoel.
De foto’s van de hielprik. Ontzettend zielig, en ik had er ook voor kunnen kiezen om het niet te doen. Toch koos ik voor wel doen. Ik wilde graag weten of hij misschien een ernstige ziekte had die snel behandeld zou moeten worden. Het duurde echt eindeloos voor mijn gevoel. Wolf was maar aan het huilen en die vrouw bleef maar bezig met dat voetje. Ik had verwacht dat het even een prikje, bloed eruit en klaar was. Niet dat ze op haar dooie gemakje 6 rondjes met bloed ging vullen. Toch zijn deze foto’s echt foto’s die bij die bijzondere eerste week horen. Ik kijk er niet graag naar, maar bewaar ze zorgvuldig voor later.
De eerste keer in de draagdoek toen hij 4 dagen oud was. De eerste foto met een wasbare luier. Hij droeg ze meteen vanaf zijn geboorte, maar pas na 3 dagen bedacht ik me dat een foto ervan wel leuk zou zijn. De eerste keer naar buiten, het eerste lachje… Ik zie hem groter worden en besef dat die tijd nooit meer terug gaat komen.
Gelukkig komen er nog veel meer “eerste keren” in de toekomst om van te genieten. Hij zal ooit voor de eerste keer gaan zitten, kruipen, lopen, praten, naar school gaan… Maar voor nu blijft hij hopelijk nog heel even echt klein en stiekem hoop ik dat hij morgenochtend wel weer even bovenop mijn borst getroost wil worden.
Linnaea's Wereld 